Splijtstof

This edition is, I think, the most special edition I have worked on in my time as editor-in-chief, as it is both our annual theme edition as well as the issue that completes our 50^th anniversary. On the 15th of September 2022, Splijtstof turned 50 years old. To celebrate this monumental achievement, the editorial team decided to focus on the theme of “metamorphosis”: has Splijtstof changed, or have we, in some ways, stayed – perhaps alarmingly – the same? Luckily for us, one of my predecessors, Bas Leijssenaar, wrote an excellent overview of Splijtstof’s history for our 40th anniversary.¹ He traced many important events of the first 40 years of our existence, and I will partly rely on his insights. Almost everyone, not only Leijssenaar, emphasises Splijtstof’s activist aspirations:

In the early years, Splijtstof functioned as a platform for students, teachers and staff members who did not hide their involvement in the content of the curriculum, the organisation of the study programme, the role of philosophy in society and social developments in general.²

Beste lezer,

Tijdens de zomer werd duidelijk dat het toch echt ging gebeuren: langzamerhand proberen we terug te gaan naar het “oude normaal”, of in ieder geval het semi-oude normaal. Afgezien van een doolhof aan aangegeven looprichtingen en een maximumaantal personen per ruimte, ging de universiteit van het slot af. Afgelopen zomer was ik regelmatig op de campus te vinden en ik merkte eigenlijk amper het verschil tussen de zomerperiode en het afgelopen academische jaar – afgezien van het feit dat de kannen op de 15^e verdieping niet altijd meer gevuld waren met koffie en thee. Dat was begin dit jaar wel anders. Opeens lijkt het onmogelijk om je fiets te stallen in de daarvoor bestemde rekken wanneer je na de start van de eerste colleges aankomt. Daarnaast moet je er, net als voorheen, weer snel bij zijn wanneer ik een plekje wil bemachtigen in de koffiehoek tijdens lunchtijd. Kortom: net zoals tijdens het “oude normaal” was het in de eerste weken van september weer ontiegelijk druk op de campus.

Beste lezer,

De afgelopen maanden – of eigenlijk: het afgelopen jaar – beleefde ik als één lange aaneenschakeling van ongelofelijke taferelen. Allerlei schokkende spektakels passeerden de revue, waaronder de brand in vluchtelingenkamp Moria, het coronavirus, de explosie in Beiroet, het coronavirus, de Trump-Biden showdown (inclusief bestorming van het Capitool), en het coronavirus. Als een ware zondevloed stroomden ze over de wereld. Het contrast kon niet groter zijn: ondertussen zat ik – net zoals vele andere studenten – thuis, in een kamer die ook direct mijn gehele leefruimte was. Ik voelde me losgekoppeld van “de wereld” en tegelijkertijd kon ik wanneer ik daar behoefte aan had geen rust vinden van “al die ruis”. Als gevolg werd ik moe en onrustig tegelijk.